บทที่ 117 — ความลับ

เอลาร่า

ข้าขยับตัวไม่ได้ ลมหายใจติดขัดอยู่ในลำคอเมื่อดวงแก้วเรืองรองลอยนิ่งอยู่เหนือพื้นหินของท้องพระโรง แสงสีทองนวลตาของมันระยิบระยับและเต้นเป็นจังหวะดุจหัวใจ แล้วภาพต่างๆ ก็เริ่มปรากฏขึ้น ราวกับเสียงกระซิบจากอดีต—ในตอนแรกเลือนราง ก่อนจะชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

“สโนว์... นี่มันอะไรกัน” ข้ากระซิบถาม

“คว...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ